ن : علی
سلام و درود بر دوستان خوب
چند سال پیش مطلبی را با عنوان عدالت حیوانی ( برداشت آزاد از مثنوی معنوی ) نوشتم، ابتدا هدفم از نوشتن این بود که موضوع یادم بماند و ذهنیت خودم را در جایی ثبت کرده باشم، پس از آن چندین بار متن مذکور را خواندم، هر بار میخواندم به وجد می آمدم و به خودم بیشتر امیدوار میشدم.
چند ماهی گذشت و من آن داستان را فراموش کردم، مدتی بعد پس از اینکه مشغله کاریم کم شده بود دوباره میخواستم همان یادداشت را بخوانم! ولی پیدایش نکردم، کلافه بودم ! آب شده بود و به زمین رفته بود، همه پوشه های کامپیوتر را گشتم، دست نوشته هایم را زیر و رو کردم، پیدا نشد!
حتما" شما هم به این کار میخندید! درست است، مطلبی را که خودم نوشته بودم خوب به خاطر نداشتم، خیلی حیفم می آمد از اینکه چرا در جای مطمئن ثبتش نکردم.
تصمیم گرفتم مطلب را یک بار دیگر بنویسم!
جالب بود وقتی شروع به نوشتن کردم دقیقا" همان مطالب با همان انشاء و ادبیات حتی بهتر از آن روی کاغذ آمد.
الآن دیگر نگران گم شدن مطالب و نوشته شده خودم نیستم، در هر موقعیت و شرایطی که باشم کافی است فکرم را روی موضوع متمرکز کنم و دوباره همه چیز ردیف است.
چرا با گم شدن یک دست نوشته نگران و ناراحت بودم؟ مگر این فکر و نوشته از ذهن خودم نبود؟ مگر با گذشت زمان فکرم کاملتر نشده ؟
شاید مشغله زندگی و نگرانی های روزمره باعث شده تمرکز حواس و ثبات فکری خود را از دست بدهیم، در کتابی که نویسنده اش یک پزشک متخصص بود خواندم، وقتی شخصی گرفتار تنش عصبی شود و فشار زیادی به مغز وارد کند، مغز برای رهایی از این فشار، فرمان هایی را به بافتهای اطراف ستون فقرات و گردن وکتف ها ارسال میکند و شخص دچار دردهای شدید میشود و در ادامه باید دنبال درمان درد باشد، در نتیجه مغز خود را از فشار عصبی نجات داده و خلاص میشود.
به هر صورت در حال حاضر اعتقاد دارم هر فکری که در مغزم شکل بگیرد در عالم هستی جریان دارد و هرگز از بین نمیرود.
نظرات شما عزیزان:
:: برچسب‌ها: حافظه, عدالت, حیوانی,
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: